Lektor (od łac. "lector" - czytający). Lektor wykonuje lekcje, czyli czytania podczas Mszy Świętej, za wyjątkiem Ewangelii (od IV w.) Może także w procesji nieść lekcjonarz i ewangeliarz, wykonywać modlitwę wiernych. Lektor posiada swoją własną funkcję liturgiczną i wykonuje ją, chociażby obecni byli duchowni wyższych stopni. Może on podawać także intencje modlitwy powszechnej, a także czytać antyfony. Gdy nie ma psalmisty, wówczas lektor może wykonać śpiew między czytaniami.

Kiedyś lektorami byli tylko mężczyźni - z rzadka chłopcy. Byli oni ustanawiani przez biskupa (w Polsce zwyczaj ten gdzieniegdzie zachowano), który udzielał im posługi lektoratu. Dziś lektorat, jako posługę przygotowującą do święceń kapłańskich (od X w.), otrzymuje się na 3 roku seminarium. Lektor ustanowiony obrzędem ma prawo do święcenia pokarmów. Na urząd lektora należy powoływać osoby nadające się do tej funkcji, zarówno pod względem dykcji, jak i cech moralnych. Lektor musi cechować się dobrą dykcją; artykulacją, właściwą interpretacją tekstów, akcentów logicznych, naturalnością mowy, odpowiednim oddychaniem, modulacją głosu. Lektor ma kochać Pismo Św., poznawać je i chętnie czytać. Strojem lektora jest alba przepasana cingulum.

Pięć zasad lektora

• Lektor poznaje i rozważa Słowo Boże i stara się prowadzić życie według niego.
• Lektor starannie przygotowuje się do liturgii przez modlitwę, a także ćwiczy tekst czytań.
• Lektor dba o czystość swojej duszy przez regularną spowiedź. Pilnuje czystości swojego języka.
• Lektor świadczy o Chrystusie w swojej codzienności, przez postępowanie, postawy i sumienne wypełnianie swych obowiązków.
• Lektor jest przykładem dla innych, młodszych ministrantów. Swoim życiem zachęca wszystkich do naśladowania wzorców zawartych w Słowie Bożym.